Την πετριά με τα ζώα, που λέτε, την είχα από μικρή: όπου χτυπημένο, αδύναμο, πεινασμένο, εγώ εκεί. Έμενε στο βλέμμα μου και στο μυαλό μου, βρε παιδί μου, πώς να το πω. Η πραγματικότητα για τα αδέσποτα ήταν θλιβερή και τότε άλλωστε.
Μεγαλωμένη με παππούδες, που τα ζώα γι’αυτούς είχαν κάποια χρησιμότητα, δεν έβλεπαν ποτέ τον λόγο να πάρουμε ένα ζώο στο σπίτι. «μαλλί, γάλα δε δίνει» (το κρέας δεν το ανέφεραν, μη με αγριέψουν μικρό παιδί).
Για να μην τα πολυλογώ, γιατί έχω αυτή την τάση παιδιόθεν, μεγαλώνοντας μπόρεσα να βρω τρόπους και σιγά-σιγά να μετατρέψω την παιδική επιθυμία σε δράση, βοηθώντας όπου και όσο μπορώ.
Έτσι η στήλη αυτή φιλοδοξεί να είναι ακόμη ένας τρόπος. Ένας τρόπος επικοινωνίας, χαλάρωσης, δράσης, αλληλεγγύης και πληροφόρησης.Όχι δεν θα σας δείξω εικόνες κακοποιήσεων ζώων. Άλλωστε είναι τόσο καθημερινές που τις συνηθίσαμε.
- Advertisement -
Ας κάνουμε τη διαφορά κι ας μοιραστούμε μόνο θετικές ιστορίες αδέσποτων.
Και εύχομαι κάποια στιγμή, να είναι τόσες πολλές που να μην υπάρχει χώρος ή λόγος να γραφτούν πια.
Υ.Γ.(όχι που δε θα υπήρχε υστερόγραφο):η στήλη αλληλεπιδρά εντόνως (στο treli.adespotoi@gmail.com περιμένουμε τις δικές σας παρατηρήσεις, ιστορίες, ερωτήσεις, σχετικά με το θέμα μας πάντα. Για κβαντική μηχανική δεν υπόσχομαι)
Υ.Γ.2 :εδώ κάθε εβδομάδα ένα αδεσποτάκι θα ζητάει σπίτι (έχετε το νου σας, μπορεί να είναι ο παντοτινός φίλος που ψάχνετε).
^..^ το γατί