Συνέντευξη με ένα αδέσποτο… (με δύο για την ακρίβεια)

admin
admin

Τελικά, πολυαγαπημένοι μου, «πόθεν» βρίσκονται όλα αυτά τα αδέσποτα; Γιατί δεν έχουν τελειωμό; Αφού υπάρχουν τόσοι φιλόζωοι, τόσα δημοτικά προγράμματα, τόσες οργανώσεις που τα φροντίζουν, γιατί δεν λιγοστεύουν; Ας μας πούνε τα ίδια παρακάτω:

Για τις ανάγκες της πρώτης «συνέντευξης» βρέθηκα στο σπίτι της Τατιάνας και του Δημήτρη. Τους φορτώθηκα είναι η αλήθεια γιατί ήθελα να τα πούμε με τον Χνούδη, τον γάτο. Ο Χνούδης, μαζί με τον αδελφό του με δέχτηκαν με χαρά γιατί πίστευαν (εκτός ότι έφερα δώρο κονσέρβα) ότι η ιστορία τους θα σας κάνει να καταλάβετε ότι όλες οι πράξεις μας έχουν ένα αντίκτυπο, μεγάλο ή μικρό.

Αφού στριφογύρισε 2-3 φορές γύρω απ’τον εαυτό του, βολεύτηκε στο καλαθάκι του και ξεκινήσαμε:

– Λοιπόν, Χνούδη, πως άρχισε η ζωή σου στους δρόμους; Τι θυμάσαι;                                 – Η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι και πολλά. Θυμάμαι αμυδρά τη μαμά μου. Θυμάμαι την φρόντιζαν και την αγαπούσαν σε ένα σπίτι αλλά μόλις μας γέννησε, «μην γεμίσουμε και γατιά», δεν προλάβαμε ούτε καν να θηλάσουμε. Ωρών γατάκια ακόμα, μας έβαλαν μέσα σε ένα κουτί παπουτσιών και μας πέταξαν στα σκουπίδια. Ήμασταν 3, τυφλά ακόμα, κρυώναμε, πεινούσαμε και φωνάζαμε με όση δύναμη είχαμε για βοήθεια. Ήμασταν από τα τυχερά: το πρωί της επόμενης μέρας κάποιος μας άκουσε πριν περάσει το σκουπιδιάρικο και πράξει τα δέοντα. Μεγάλωσα με μπιμπερό εγώ και τα 2 αδελφάκια μου και όταν φτάσαμε περίπου 6 μηνών υιοθετηθήκαμε. Ήμασταν από τα τυχερά.

- Advertisement -

(Δυστυχώς το να πετιούνται ή να θανατώνονται μετά την γέννησή τους κουτάβια ή γατάκια παραμένει στην Ελλάδα ένας τρόπος «στείρωσης». Συμβαίνει σε ένα κάδο δίπλα μας).

Έφυγα από τον Χνούδη με την υπόσχεση να προσκομίσω κονσέρβα τόνο στην επόμενη επίσκεψή μου και ξεκίνησα για την επόμενη μου στάση: Την Μπαμπαλού. Καθαρόαιμο πιτμπουλ με πρωτότυπα σχεδιάκια. Με υποδέχτηκε με χαρές. Γιατί όχι άλλωστε; Αφού είναι πια ασφαλής.

– Για πες Μπαμπαλού (μα τι όνομα), πως βρέθηκες εδώ;                                                     – ήμουν όμορφο κουταβάκι (όπως όλα δηλαδή)και καθαρόαιμο…έ όπως καταλαβαίνετε υιοθετήθηκα σχεδόν αμέσως. Μεγάλωσα σε σπίτι, όχι όμως σε αυτό το σπίτι. Είχα σίγουρο φαγητό, νερό, χάδια και βόλτα με τον άνθρωπό μου. Κάποια στιγμή μεγάλωσα, δεν ήμουν πια το χαριτωμένο κουτάβι. Η τελευταία κουβέντα που θυμάμαι από τον άνθρωπό μου ήταν: «βόλτα». Με χαρά και εμπιστοσύνη όπως πάντα, τον ακολούθησα στο αυτοκίνητο. Η βόλτα ξεκίνησε, η πόρτα άνοιξε, κάποιος με έσπρωξε έξω και έμεινα εκεί. Μέρες έμεινα εκεί περιμένοντας. Κάποιοι με κλωτσούσαν, κάποιοι με κατέβρεχαν, κάποιοι με έδιωχναν απ’ όπου ξάπλωνα. Το να βρω νερό και φαγητό ήταν δύσκολο, βλέπεις είχα συνηθίσει να έχω τον άνθρωπο μου να φροντίζει γι’ αυτά.. για χάδια ούτε λόγος φυσικά. Ήμουν ανεπιθύμητη στην γειτονιά,ώσπου βρέθηκε η Φωτεινή και φώτισε και πάλι η ζωή μου. Άρχισε να με φροντίζει εκεί στο δρόμο που ήμουν, όταν όμως κατάλαβε ότι κινδύνευα, με πήρε σπίτι της (ξέφρενο κούνημα ουράς). Από τότε έγινα η ριγέ σκυλίτσα της.

Η Μπαμπαλού με ξεπροβόδισε μέχρι την πόρτα του σπιτιού της, αλλά φοβούμενη να πατήσει έστω και λίγο έξω απ’ αυτή. Καταλαβαίνετε.

 

 

(Ένα αδέσποτο ζώο, ειδικά ένα εγκαταλελειμμένο αδέσποτο ζώο έχει μέσο όρο ζωής 2-3 χρόνια)

 

 

 

Όπως καταλαβαίνετε, η εγκατάλειψη και η μη στείρωση των ζώων συντροφιάς, είναι οι αιτίες που δεν «τελειώνουν» τα αδέσποτα στη χώρα μας. Ίσως βέβαια να με έπιασε η γατική μου αυστηρότητα, με αυτά που βλέπω κατά καιρούς, αλλά είναι τόσο βαθιά η επιθυμία μου να μην υπάρχουν αδέσποτα στους ελληνικούς δρόμους, που ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ότι αυτό που φταίει κυρίως είναι η ελλιπής ενημέρωση και η αδιαφορία.

Ας πούμε, πριν αποκτήσει κάποιος ένα κατοικίδιο θα πρέπει να ενημερωθεί για τις ανάγκες του, τα έξοδά του και κυρίως ότι πρόκειται για μια δέσμευση τουλάχιστον 10 ετών. Δέσμευση που σημαίνει αλλαγή στον τρόπο ζωής του, από την πεζή καθημερινότητα μέχρι τις διακοπές του. Κάτι που θα πρέπει να γίνεται απόλυτα συνειδητοποιημένα, αλλιώς η ταπεινή συμβουλή μου είναι η αγορά ενός λούτρινου από γνωστή αλυσίδα παιχνιδιών.

Όσον αφορά στη στείρωση, μη φοβάστε, είναι επέμβαση ρουτίνας και έχετε ένα απόλυτα υγιές ζωάκι. Είναι χρήσιμο να γνωρίζετε ότι το ζευγάρωμα όπως και το μη ζευγάρωμα σε περίοδο οίστρου του ζώου, μπορεί να φέρουν ασθένειες (μπορείτε να ενημερωθείτε εκτενέστερα από τον κτηνίατρο σας γι’ αυτό). Άλλωστε ούτε να γεμίσετε κουτάβια ή γατάκια θέλετε, ούτε φυσικά είναι εύκολο να υιοθετηθούν όλα. Για σκεφτείτε το λιγάκι. Επίσης αν το πρόβλημα σας είναι οικονομικό, μπορείτε να απευθυνθείτε στο δήμο σας ή στη φιλοζωική εταιρεία για να εξασφαλίσετε καλύτερη τιμή. Λύσεις υπάρχουν.

Καλό είναι λοιπόν την επόμενη φορά που θα πούμε: «αχ τι χαριτωμένο σκυλάκι, να το πάρω σπίτι» ας σκεφτούμε αυτό το σκυλάκι, άρρωστο, ανήμπορο και γερασμένο, και αν ακόμη θέλουμε να το υιοθετήσουμε «μπί μάι γκέστ» που λένε και στην Αγγλετέρα.

(και τα υστερόγραφά μας για να μη λέτε):

Υ.Γ. Η εγκατάλειψη δεσποζόμενου ζώου συντροφιάς θεωρείται πλέον σύμφωνα με τον νόμο κακοποίηση και τιμωρείται αναλόγως (ν.4039/12 & ν.4235/14 αρ.46).

Υ.Γ.2 Στο treli.adespotoi@gmail.com περιμένουμε ιστορίες αδέσποτων με χαρούμενο τέλος, ζωάκια προς υιοθεσία, ερωτήσεις, απορίες, ότι θέτε τελοσπάντωνε.

Μοιραστείτε αυτό το άρθρο
Leave a comment

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *